Kültür ve Sanata Adanmış Bir Hayat: Serra Erdoğan

Hayatını, kültür ve sanatla dop dolu yaşayan yazar, ressam ve daha pek çok titri bünyesinde barındıran Serra Erdoğan, 1981 yılında İstanbul’da doğdu. İlköğretim ve lise eğitimlerini İstanbul’da bitirdi. Newport Amerikan Üniversitesi’nde Bilgisayar Mühendisliği ve Master of Business Administration eğitimlerini başarıyla tamamladı. Sanatla yolculuğu lisedeyken roman ve şiir okuyarak başladı. Bu arada renklere olan tutkusu canlandı ve resim çizmeye de yöneldi. Roman, anı, deneme, araştırma ve şiir türlerinde yayımlanmış 18 kitabı bulunuyor. Dünyada hiç yapılmamış bir teknikle; kadife süet deri kumaş üzerine özel kalemlerle resim yapıyor. Tekniğine ise “FuturistSS” diyor. Serra Erdoğan, bu sayımızda Bodrum Dergi’nin konuğu oldu ve sorularımızı yanıtladı.

“Sanat; toplum için değildir, ayna değildir, hüzün için değildir, aşk için değildir, birisi için değildir, gerçekler için değildir. Sanat; sanat için bile değildir. Sanat hiçbir şey içindir, her şeydir. Bu sebeptendir ki 20. yüzyılın son çeyreğinde “sanat” sözcüğünün önemli sözlüklerdeki yarım sayfalık tanımı yerini bir kaç kelimelik o tanıma bırakmıştır: “An act of expression.” Dolayısıyla sanat, her şeyin ifade edilişidir. Bir “için” ihtiyacı içerisinde değildir.”

Bize kendinizden bahseder misiniz, Serra Erdoğan kimdir?

1981 yılında İstanbul’da doğdum. Aslen Malatyalıyım. İlköğretim ve lise eğitimlerimi İstanbul’da bitirdim. Amerikan Üniversitesi’nde Bilgisayar Mühendisliği ve Master of Bussiness Administration eğitimlerini başarılı bir şekilde tamamladım. Yayımlanmış 18 kitabım olup, roman, anı, deneme, araştırma ve şiir türlerinde yazıyorum… Dünyada hiç yapılmamış bir teknikle, kadife süet deri kumaş üzerine özel kalemlerle resim yapıyorum. Tekniğimin adı FuturistSS. Kendi kendime çok fazla sohbete dalan biriyimdir. Durduk yere, saçma sapan şeyleri merak eder, Google’a yazıp öğrenmek yerine çözüme ulaşana kadar girebileceğim yolları, gidebileceğim yerleri keşfetmek hoşuma gider. Buna laf lafı açar da diyebiliriz. İşte bazı insanlar vardır ki onları, hiç düşünmeden kafanızda dönen bu sohbete davet edebilirsiniz. Cevaba bakmanın yasak olmadığı bir bilgi yarışmasında gidiş yoluna puan verileceğinin söylenmesi gibidir olayın geri kalanı. Düşünme şekillerinizi öğrenir, bazen aynı yola girer bazen farklı kapılar açarsınız. Paylaşmanın en verimli biçimlerindendir herhangi bir konu hakkında rahatça sohbet edebilmek. Sorduğunuz sorulara cevap ararken başkasının soruları ile köşelere sıkışmaya izin vermektir. Bilgi paylaştıkça güzeldir. Ona ulaşana kadar geçtiğiniz yolu biri ile paylaşmak ise bunun iki katına tekabül eder."

Resme ve sanata olan ilginiz ne zaman başladı?

Sanatla yolculuğum lisedeyken roman ve şiir okuyarak başladı. Bugüne kadar şiir, deneme, araştırma ve roman türlerinde 18 kitabım yayımlandı. Bu arada renklere olan tutkum canlandı ve resim çizmeye de başladım. Aslında ben Bilgisayar Mühendisiyim. Yazarken hayal ettiklerinizi kelimelerin büyüsüne, resim yaparken ise renklerin büyüsüne bırakıyorsunuz… Sanırım bu büyü bittiğinde sanatla olan yolculuğumda tamamlanmış olacak.

Kadife ve Süet üzerine eserler yaptığınızdan bahsetmiştiniz. Bu tekniği nasıl ürettiniz ve geliştirdiniz, detaylı bahsedebilir misiniz?

Işığı resmin üzerinde hatta içinde tutabilmenin yegâne yolu kadife ve süet gibi maddeleri tual olarak kullanmak. Sanırım daha fazla detay yok çünkü ben malzemeden daha çok resimle uğraşıyorum, hatta resimden daha çok teorisiyle uğraşıyorum.

“Şu hayatta, her türlü kabalığı yapanların ‘özünde çok iyi biri’ diye savunulmasına gelemiyorum. Sanki atom partikülü ve psişik güçler araştırmacısıyız. Öz nedir ki mesele olsun? İnsan, eylemleridir ve eylemlerine sahip çıkamayan hiçbir bilinç farklı bir değerleme kriterinde olamaz...”

Düşüncelerinizi en iyi ifade ettiğiniz eseriniz hangisi?

Çok klasik cevaplar vermek istemiyorum. Tabii bütün eserlerim benim düşüncelerimi ifade ettiğim çalışmalar oldu. Sırtımda küfe yok, bir kitap yazmaya kalktığımda düşüncelerimi sınırlayan veya biçimleyen benim dışımda biri yok. O yüzden kendimi rahatlıkla ifade edebildiğimi düşünüyorum. Ama romanlarımın yakın arkadaş çevreme daha fazla heyecan verdiğini düşünüyorum. Ayasofya’nın Sırrı adlı çocuk romanım… Telegram Cinayetleri, Sırlı Gök ve Terken, bence başarılı romanlardır. Konuları orijinaldir.

Belli bir yazma rutininiz var mı?

Şöyle diyeyim; belki günlük bir ev ödevi şeklinde yazmam ama bir kitaba başladığım zaman çok yoğun çalışırım. Gecem gündüzüm onunla geçer. Yazmadığım zamanlarda bile onu düşünürüm. Sonra kitap bittiğinde rahatlarım. Hatta bir daha hiç yazmayacakmış gibi yazma işinden uzaklaşırım. Belli bir süre sonra bu uzaklık ortadan kalkar ve yeniden aynı tempo başlar.

Günlük hayat kaleminizi nasıl etkiliyor?

Tabii, etkilemez mi? Biz bütün malzememizi günlük hayattan alıyoruz. Yaşadığımız çağı yazıyoruz. Tarihi bir roman yazsak bile yaşadığımız çağın değerleriyle, bakış açısıyla, üslubuyla yazıyoruz. Her şeyimizi günlük hayattan alırız biz. Gerçi bu soruyla kastettiğiniz anlam, ilk bakışta görünenden daha ince olabilir. O zaman farklı şeyler söylemek gerekir. Günlük hayatı olduğu gibi alıp koyamazsınız sanat eserine ama o, başarılı olduğu kadar günlük hayata yaklaşır. Günlük hayat, hem sanat eserine ister istemez sızan bir şeydir hem de sanat eserinin kendini benzetmeye çalıştığı şeydir. Ama aynı şey değildir. Ne günlük hayat sanat eseridir ne de sanat eseri günlük hayat.

“Roman okumak, yemek yemek gibidir. Bir hafta sonra tadını, sevip sevmediğinizi unutabilirsiniz; 1 ay sonra ne yediğinizi unutabilirsiniz ancak o gün o yemeği yediğiniz için açlığınız gitmiş ve vücudun gereksinimlerini karşılamış ve en azından beslenme açısından bir sonraki güne sağlıklı geçmişsinizdir. Roman da böyledi; 1 ay sonra olayları unutabilirsiniz, hatta 1 yıl sonra o romanın adını bile hatırlayamayabilirsiniz, kahramanların etkisi geçmiş olabilir ancak o roman sizin karakterinize sirayet etmiştir bir yerden. Siz farkında olmasanız dahi size bir şeyler katmıştır mutlaka. Söz gelimi Charles Dickens’ın İki Şehrin Hikâyesi, size Fransız devrimini toplumun değişimini iki büyük şehir üzerinden anlatır. O dönemin ulaşımı, hukuk sistemi, ticareti, gençliği, insanların giyotine giderken yaşadığı psikoloji vs. bu romanda en yalın hâli ile karşınızdadır. Kemal Tahir’den Devlet Ana’yı okursanız Ertuğrul Gazi sonrası Osmangazi’nin devleti kurduğu döneme gidersiniz. Mesela ilk silah ile tanışma hikâyesi vardır çok keyifli. Rus yazarlar size o dönemde Rusya’da olan biten hakkında fikir verir. Cengiz Aytmatov, romanları sizi bambaşka diyarlara götürür. Roman okumak ile öğrendiğiniz kelimeler konuştuğunuz dili zenginleştirir. İnsanları tanıma hususunda size tecrübe kazandırır. Denilir ki Sultan Abdülhamit Han da iyi bir roman okuyucusudur ve olayların arka planı hakkındaki başarısı buna dayanır. Hülasa; roman okumak hayatı okumaktır.”

Ufukta yeni bir kitap var mı?

Ufukta yeni kitaplar ve yeni sergiler var. “Sen Ne Değilsin” isimli bir roman yazıyorum. Kasım ayı içerisinde de “Adalet” isimli bir sergiye hazırlık yapıyorum.

Tablolarınızı yaparken nelerden esinleniyorsunuz?

Tabii ki toplumun ve insanlığın temel, özellikle de kronikleşmiş problemlerine gerçekçi çözüm üretebilme dürtüsü. Mesela; antropoloji, tarih, sosyoloji bunlar bir şekilde bilgisini özümsediğim ve çözümler üretmek istediğim ilham kaynaklarım diyebilirim… Mesela önümüzdeki kasım ayında “Adalet” temalı bir sergiye hazırlanıyorum. Burada Hz. Süleyman’ın tarihi, hatta mistik rolünden tutun da Hz. Yusuf’un rüyalarına kadar birçok şey ilham kaynağım olabiliyor. Dostoyevski’yi düşünün “Suç ve Ceza” romanında bir insanın kafasına balta saplayarak bize öldürmeyi öğretiyor. Ve bu eser dünya klasikleri arasında yani 193 ülkede çocuklar 15 yaşında bu bilgiyi öğreniyorlar. Zaten bunun gibi bilgi toplulukları dünyadaki adalet mekanizmasının bozulma sebepleri. Ben bu sergi de Suç ve Ceza’nın resmini yaparken böyle bir ilhamla buluştum mesela…

Dostoyevski’nin eserinde her ne kadar suçun ne olduğunu ve nedenini sorgulamamız gibi birçok sorgulamalara yarayan diyaloglar yer alsa da eser, suçluluk ve suç psikolojisi çözümlemelerini yüklüce işlemiş olacak ki kitabın içine daldığımızda kendimizi tanrıtanımaz Raskolnikov’un nöbetlerini yaşarken, suçunu içselleştirmeye çalışırken buluveriyoruz. Bu büyüleyici eserden bir diyaloğa, Raskolnikov’a yöneltilen suçlu sıfatı üzerine onun hızlı bir sorgulamasına yer vermek istiyorum: “Suç mu? Diye bağırdı Raskolnikov; bir anda öfkeden deliye dönmüştü. Ne suçu? Öldürenin kırk günahından arınacağı aşağılık bir tefeciyi, hiç kimseye hiçbir yararı olmayan, yoksulların kanını emen zararlı bir biti öldürmek mi suç!” Aslında kitap, suç nedir ceza nedir ve suçlıuluk bilinci var mıdırı anlatmaktadır. Bazı toplumlarda suçtan daha önemlisi utanç duygusudur. Suç, ‘kimse görmemişse suç değildir’ bizim toplumumuza göre. Ancak Raskolnikov karakterinde de görüldüğü gibi suç aslında insanın içindedir. Suçu insana vicdanı vermelidir. Raskolnikov kendine ceza verir ve kurtuluşu arar. En büyük yargıç vicdanımızdır.

Sanat felsefenizi ne oluşturur?

Sanat felsefemi oluşturan, deney ve düşüncelerim; eğer sanatçıysam, yaptığım ve yapacağım şeyler sanat eseri olacaksa “yeni özelliklerin olması, tekrar ve taklit olmaması, bir bütün teşkil etmesi, geleceği müjdelemesi, mutlaka işlevinin olması, toplumu aydınlatması” gibi özellikleri taşıması gerekmektedir. Bence resim, sanatçının avucundaki suya benzer, onu nereye savurur ya da hangi kaba dökerse ona göre biçimlenir. Yaptıklarımla bir kabın içine girip onun şeklini almayı düşünmem. Tuvalin karşısına geçtiğimde önceden ne yapacağımı ve nasıl sonuçlandıracağımı düşünmek istemem, o duyguya kapıldığımda özgür olmadığımı ve yapacağım çalışmanın sonunda özgün bir şeyin çıkmayacağı endişesine kapılırım.

Çalışmalarımda, hiçbir yere bağlı kalmadan bulunduğu mekânın dışına çıkma ve özgür olma mücadelesi veririm. Ayrıca eserlerime uzaktan bakıldığında algılanan görsel bütünlüğün, yakından incelendiğinde detaylarda farklı anlamlar içermesi, çalışmalarımın diğer bir özgünlüğüdür. Eserlerimin hepsinin bir hikâyesi vardır.

“Sanatı sanat yapan şey yalnız sanatkârın yansıttığı değil, izleyicinin algısında yeni bir anlamla karikatürize edebilmesidir. Kendisini en derin anlamlarda, bitmek bilmeyen duygu ve kurguya açık olarak kişiselleştirebilen öznelliğin gücü de işte burada gizlidir.”

Tablolarınızda size has figürler var mı? Varsa bize biraz bu figürlerden bahseder misiniz?

Çalışmalarımda genellikle öyküler anlatmaktayım. Ancak bunlar genelde hiç yazılmamış hikâyelerin çevresinde gelişmektedir. Dolayısıyla izleyici, öykünün sonunu getirmekte serbesttir. Çalışmalarım betimleyici bir üslupla yalnızca kulağa bir şeyler fısıldayabilmektedir; ne gördüğü, gördüğünü nasıl dile getirebileceği ise yalnızca kendisine bakan gözlerin sorumluluğundadır. Aksi takdirde mağara duvarlarından sanat galerilerinin beyaz boyalı duvarlarına kadar ki sürecinde, kendisinden önce yapılan eşsiz sayısız eserden bir farkı kalamayacak, farklılık denizinde bir farkındalık yaratamayacaktır.

Teknik olarak geçmişin izleri, bugünün olmayan öyküleriyle harmanlanarak var oluşunu tamamlamaktadır. Kimi zaman ise çağımızın güncel sancılarını, güncelliği örtülmüş bir üslupla ortaya çıkaran çalışmalar gerçekleştirmekteyim. Dolayısıyla her bir zihin; esasında geçmişin, ütopyanın ya da gerçeğin kendisini bulabilmektedir.

Bir ekolü takip ediyor musunuz?

Kralların ve kraliçelerin koleksiyonlarını çok özel bulduğum için o koleksiyonlara girebilecek eserler üretmeye çalışıyorum. Bütün kraliyet ailelerini takip etmeye çalışıyorum.

Sanat hakkında neler söylemek istersiniz?

İnsan beyninin ne kadar yaratıcı olduğunun dışa vurumudur sanat. Hayatın çektirdiği azabın yegâne tedavisidir. Ludovico Einaudi’nin bir eserini dinlediğimizde gözlerimizin önüne gelendir. Sistine Şapeli’ndeki fresklerdir, seneler önce Michelangelo’nun ortaya koyduğu eserler ile günümüzü yoğurup bakış açısı oluşturmaktır. Sanat olmadan ruhumuzun dinginliğini sağlayacak başka bir çaremiz de yoktur.

“Sanatsız siyaset, sanatsız direnis, sanatsız devrim olmaz! Müzik, edebiyat, resim, sinema, dans, tiyatro, genel olarak sanatın tüm dalları, kötülüğe ve yeryüzünün yaşama sevincini kıranlara karşı verilen mücadele ve direnişin en önemli destekçisidir. Bir gitar, yeri geldi mi binlerce faşisti vurur. Bir tiyatro oyunu, bir film, elli kitabın anlatamadığını anlatır. Bir resim tablosu, bir ordunun yenemeyeceği düşmanı yener. Elbette ki sanatı, reel politikanın bir uzantısı olarak kullanmayanlar için. O tür propagandatif, içi boş, şeyler zaten gelip geçicidir... Gerçek sanat ve sanatçı da zaten vitrinde duran, hayata seyirci kalan insanlardan değil, bizzat hayatın, gündelik yaşamın içinde olan insanlardan çıkar. Bu insanlar belki devasa resim galerilerinde, sinema salonlarında, kitap fuarlarda satışa sunulan pazarlara ulaşamıyor olabilirler. Fakat, ‘halkın’ yüreğinde yer ederek nesilden nesile ulaşmışlardır. Bu bakımdan; dans, resim, müzik, tiyatro lüks değil, bir gerekliliktir. Kolektif üretim yapmak, paylaşmak kadar gerekliliktir... İnsan, makinadan ibaret değildir. Karnını doyurmak kadar ruhunu da doyurmak gerekir. Ruhu doymayan bir insanın arzuları yaratıcılığı ölür. Aslında demeye dilim varmıyor fakat demek zorundayım; sanat, içinde enteresan bir paradoks barındırıyor. Bir ressam, bir trajediyi tuvale resmedebiliyor. Bir heykeltıraş, bir trajediyi taşa yontabiliyor. Bir müzisyen, bir trajediyi hava zerrecikleri arasındaki iletişimden yola çıkarak, notalar aracılığıyla sese dönüştürebiliyor. Evet, düşündürücü. Trajediyi sanat aracılığıyla sindirirken güzel diye ifade edebiliyoruz. Oysa ki trajedi çıplakken ne acı. Lâkin sanatın elinde güzelleşiyor. Bir estetiğe bürünüyor. İyi bir hayatın nasıl sürdürülmesi gerektiğine dair bir el kitabı yayımlansa ilk ve en önemli bölümün sanata ilişkin aforizmalar olacağını düşünüyorum. İçinde sanat olmayan, özenilesi diye addedilen yaşamlara sahip olursak bir zaman sonra o yaşamda bir tutukluk ya da yerine oturmamış parçalar olduğunu fark etmemiz kaçınılmaz olacaktır. Sanat ve insan birbirinden ayrı düşünülemez. İnsanlığın yol kat etmesi gerektiği zamanlarda sanat her zaman ön plana çıkmıştır. Dönemin değerlerine, sahip olduğu tabularına, gerici birtakım düşüncelerine ve özgür olabilmek için tutsaklığa başkaldırıyı ifade eden yani elimizdeki en büyük güç olan sanatı dinamik tutan kendisinde bulunan devrim ateşidir. Bu ateş yandığı sürece insanlık için her zaman umut olacaktır."

Sevdiğiniz bir oyun var mı, neden?

Tavlayı çok severim ve fırsat buldukça da oynarım. Tavla tam bir yakın ve orta doğu oyunudur. Bu sebeple din tesiri altında olmaması asla beklenemez. Oyun tahtası hayatı simgeler; günler, aylar, mevsimler hepsi tahtada vardır ve siz o hayatın içinde kaderinizi yönlendirmeye çalışırsınız. Ne kadar iyi seviyede oyuncu olsanız da her zaman olayları sizin dışınızda etkileyen, kontrol eden bir güç vardır, zar!

Tavla oynayanlar bilirler ki zara küfredilmez, kötü zar gelince sövmek, sinirlenmek, hayatta kadere sövmek ile denk düşer. Zarın hayattaki karşılığına sen kader dersin, ben tanrı derim, bir başkası enerji der ve tavlada her seferinde karşıdaki rakiple değil zarla mücadele edersin.

Tavlada hile de yapılamaz. Hile yapılacak, karşıdakini tuzağa düşürecek gizli bir hamle yoktur, planlayamazsınız. Bazen sırf rakibin oyun sahasına girmek için açıkta pul bırakabilirsiniz ancak her şey ortadadır ve rakip isterse pulunuzu vurmadan geçebilir, eğer olur da zar gelir ve rakibiniz vurmak zorunda kalırsa, işte o da, onun kaderidir... Ne kadar oynarsam oynayayım asla bıkmayacağım, bir arkadaşımla oynamaya başladıktan sonra bir ara kafamızı kaldırıp saate baktığımızda 12 saattir oynadığımızı fark etmeyecek kadar kendimizden geçtiğimiz, gelmiş geçmiş en iyi oyundur tavla.

Bengü: “Sahnede olmak hayattaki en büyük keyfim”

Bodrum Dergi | Özel Röportaj

Müzikle ilkokul yıllarında, İzmir Devlet Senfoni Orkestrası’nda tanıştı. Başrol oynadığı “Oliver Twist” isimli müzikâl ile henüz çocuk yaşta sahnenin tozunu yuttu ve bu toz onun içine işledi. 1998 yılında Pop Show’98 şarkı yarışmasında 2. oldu. Önünde açılan kapılardan cesurca geçti. Çok çalıştı, çok koştu ve asla yorulmak nedir bilmedi. Önüne çıkan engelleri tek tek aşarak genç yaşta Türk Pop Müziği’nin tam kalbine adını yazdırdı. Onun için uzun ve yorucu bir yolculuktu ama erken yaşta başladığı bu yolculuk, hedefine de genç yaşta ulaşmasına vesile oldu.Müzikseverler onu; insana huzur veren muhteşem sesi, dillerden düşmeyen şarkıları, samimiyeti, nezaketi, duruşu ve örnek kişiliğiyle çok sevdi. İlkokulda başrol oynadığı müzikaldeki küçük kız büyüdü ve bugün milyonların sevgilisi Bengü’ye dönüştü.

“Bu yolculukta aslında birçok şeyi düşe kalka öğrendim. Alanında en iyilerle çalıştım ama çok çalıştım. Çok güzel bir yerde olduğumu düşünüyorum. Bulunduğum yer tabii ki beni tatmin ediyor. Her zaman şarkılarımla anılmak benim hoşuma gidiyor. Yıllardır bunu yapabildim, şükürler olsun ki sadece mesleğimle anılmayı başarabildim” diyor.

2018 yılında hayatında yeni bir sayfa açarak, iş insanı Selim Selimoğlu’yla evlendi. Bir yıl sonra kızı Zeynep’i geçtiğimiz yıl da oğlu Selim’i dünyaya getirerek “Türk Pop Müziği’nin Prensesi” tacının yanına, annelik tacını da takmış oldu. Üç yıl aradan sonra çıkardığı “Kimse Bilmesin” ve “Tatlı” isimli single’larıyla sevenleriyle buluşup, “Hayattaki en büyük keyfim” dediği sahnelere fırtına gibi geri döndü... Ve yine listelere en tepeden giriş yaptı. Bodrum Dergi’nin bu sayısına konuk olan Bengü ile dünü, bugünü ve sahne dışındaki diğer Bengü’yü konuştuk. Keyifli okumalar.

Herkes Bengü’yü şarkıcı kimliğiyle tanıyor. Bir de öteki Bengü var. O nasıl biri. Bize Bengü’yü anlatır mısınız?

Evet tabii ki anlatayım. Yaklaşık 20 senedir bu meslekte olduğum için çok ufak yaşlardan beri aslında herkes beni tanıyor. Onlarla büyüdüm diyebilirim. Şimdi de aynı zamanda bir anneyim ki o da çok kıymetli benim için. İki evladım var. Evde güzel, huzurlu bir hayatımız var. Çoğu zamanımı onlarla geçiriyorum şu anda. Onun dışında spor yapıyorum. Dışarda gördüğünüz Bengü’nün dışında; güzel, hareketli bir hayatım var. Nasıl biriyimdir? İnsanları kırmamaya çalışırım. Kendime iyi bakmaya çalışırım. Mutlu, huzurlu, neşeli biriyimdir aslında. Bu da sanırım uzun yıllardır insanların beni tanıdığı özelliklerim.

1998 yılında Pop Show’98 adlı şarkı yarışmasında ikinci oldunuz. Albüm teklifi üzerine İstanbul’a taşındınız. Üniversite ve albüm çalışmalarını bir arada yürüterek zor olanı başardınız. Şimdi ise milyonların sevgilisi Bengü’sünüz. Bu yolculuk sizin açınızdan nasıl gerçekleşti, geldiğiniz yer sizi tatmin ediyor mu?

Evet uzun bir yolculuktu ama erken yaşta başladığım için kısa zamanda yol aldım belki de… Bu yolculukta aslında birçok şeyi, bir yandan düşe kalka öğrenerek ama şükürler olsun ki çok çalışarak, tecrübeli isimlerle bir araya gelerek, Türkiye’deki en iyi kimse onunla çalışarak, güzel bir uyum içerisinde mesleğimi bugüne getirdim. Evet, tabii ki bulunduğum yer beni tatmin ediyor. Çok güzel bir yerde olduğumu düşünüyorum. En başta her zaman şarkılarımla, ürettiklerimle anılmak benim hoşuma gidiyor. Yıllardır bunu yapabildim, mesleğimle anılmayı başarabildim şükürler olsun ki. Sürekli üretmeye, daha iyi üretmeye, günün getirdiklerine, günün şartlarına, müziğin geldiği noktaya ayak uydurarak, trendleri, yenilikleri kaçırmadan, bazı kurallara saplanmadan açıkçası kendimde de birçok gelişmeyi seyrederek yol almaya devam ediyorum. İnşallah bir bu kadar daha üreterek, çalışarak devam edeceğim.

Bengü’nün bir yanı sanatçı diğer yanı ise eş, anne, evlat ve kardeş… Bunların hepsine birden nasıl yetişiyorsunuz?

Çok haraketli bir yapım var aslında. Her şeye yetişmeye çalışıyorum. Bir yandan işime koşturuyorum, bir yandan çocuklara, eşime ve aileme vakit ayırmaya çalışıyorum. Valla başarıyorum yani… Bence düzenli bir şekilde, kontrollü gittikçe, planlı oldukça, her şeyi başarabiliyorsunuz. Ben de hem çocuklarıma vakit ayırıyorum hem evime… Hepsini bir arada gerçekleştirebiliyorum. Planlı olmak ve çalışkan olmak yeterli.

Hayatı ıskaladığınızla ilgili zaman zaman kendinizi sorguluyor musunuz?

Hayatı ıskaladığımla ilgili hiçbir sorguya girmedim. O gün, o an nasıl yaşamak istiyorsam açıkçası öyle yaşamaya çalışıyorum. Anı yaşamaya çalışıyorum. Önceyi ve sonrayı düşünmeden o saniyenin keyfini çıkartmaya çalışıyorum. Pandemide bile içinde bulunduğumuz durumdan dersler alarak, tamam çok kötü bir dönem geçirdik, hepimiz evlere kapandık, mesleğimizi yapamadık, sevdiklerimize sarılamadık ama o ortamda da mesela daha çok kendi içime dönerek, kendimi başka konularda geliştirerek, çocuklarıma daha da çok vakit ayırarak bunu bir avantaja çevirdim. Hayatı ıskalamamaya çalışıyorum, zaten hayat dolu bir yapım var.

Bir evcil hayvanınız var mı? Varsa onunla ilişkiniz nasıl?

Evet bir Golden Retriever köpeğimiz var ve çok uzun yıllardır bizimle. Allah ömür versin. Biraz yaşlandığı için de üzülmeye başladık. Kızım Zeynep de oğlum Selim de köpekleri ve tüm hayvanları çok seviyor. Onları o şekilde büyütmeye çalışıyoruz. Zeynep’in en yakın arkadaşı evdeki köpeğimiz.

Küresel ısınmayla birlikte doğa, doğal hayat ve dolayısıyla dünyanın geleceği oldukça risk altında. Sizin bu konuyla ilgili düşünceleriniz neler?

Buna şahit olmak çok üzücü. Küresel ısınmanın meydana getirdiği zararları bilerek yaşamak ve bunun önüne geçmeye çalışmak hakikaten zor. Biz neler yapabiliriz? Çevreye daha iyi davranabiliriz. Daha çok ağaçlandırma yapabiliriz. Ağaçlandırma bence insanoğlunun elinden gelen en büyük güçlerden biri. Bunun dışında daha az tüketerek… Hem doğaya hem de hayvanlara zarar veren plastik yerine kâğıt gibi geri dönüştürülebilir maddeleri kullanarak… Elimizden geldiğince buna bir dur dememiz gerekiyor. Dünya çok güzel bir yer. Onu daha kötüye değil, çok daha iyiye götürmemiz gerekiyor. İnşallah herkes bu bilinçle hareket eder.

Hangisi olmak daha zor… Evdeki anne Bengü mü yoksa sahnedeki Bengü mü?

Benim için ikisi de zor değil, ikisi de çok zevkli. Bunu dengede tutarak, ikisinin keyfini birbirine yansıtarak ben daha mutlu oluyorum. Annelik zor diyemem çok güzel çünkü, sahnede olmak hayattaki en büyük keyif aldığım şey. O yüzden ikisi de beni çok mutlu ediyor.

Güçlü olduğunuz taraflarınız ve zayıf bulduğunuz yönleriniz nelerdir?

Güçlü olduğum tarafım kendimle barışık olmam, o beni çok güçlü kılıyor. İnsan kendini sevdiği zaman herkesi seviyor, hayatı seviyor. Herhâlde beni en güçlü kılan özelliğim bu. Kim olduğumun farkına varmak, o anın keyfini yaşayabilmek en büyük özelliklerim. Kırılgan olup, insanları değiştirmeye çalışmak beni çok yoruyor. Çünkü, kimseyi değiştiremiyorsunuz. Herkesi öyle kabul etmek gerekiyor.

Müzik dışında zamanınızı nasıl geçirmeyi seviyorsunuz?

Uzun yıllardır spor yapıyorum. Haftanın dört günü mutlaka spor yapıyorum. Hamileliklerimde de ara vermeden yoga yapmıştım. Şimdi de tekrar spora başladım. Çocuklarla vakit geçiriyorum, onları dışarı çıkarıyorum, parka götürüyorum ve evde mutlaka aktivitelerimiz oluyor. Ofisimizde işlerimi yürütüyorum. Aslında zaman nasıl geçiyor anlamıyorum.

Hayatı planlı mı yaşarsınız yoksa gelişine mi?

Çok sert planlar yapmamak kaydıyla hayatı planlı yaşarım. Yarın ne yapacağımı, kaçta nereye gideceğimi bir gece önceden bilmek isterim ama “3 ay sonra şuraya giderim, şu bileti alayım” diyenlerden de değilim. Çünkü, biraz da bunu yapamamaktan korkarım. Bu yüzden yarın, öbür gün gibi kısa zamanlı planları evet yapmalıyım, mesleğim için de çocuklarım için de mutlaka planlı yaşıyorum.

Özel ve iş ilişkilerinizde kırmızı çizgileriniz var mı yoksa esnek misinizdir?

Kırmızı çizgilerim tabii ki var. İş konusunda disiplinliyim. Saatinde orada olmak, aynı enerjiyi, aynı neşeyi, aynı bağlılığı her seferinde maksimumda tutabilmek. Bunun dışında merhametli bir insan olduğum için yapılan hataları kolay affedebiliyorum. Genel olarak işimde disiplinliyim, kırmızı çizgilerim ve kurallarım var.

Hayat felsefeniz nedir? Hayatla eğlenen bir yapınız mı var yoksa ciddiye mi alırsınız?

Hayat felsefem, anın keyfini çıkartmak. Benim tek kuralım denge. Hayatla çok fazla dalga geçerseniz, ciddiye almazsanız o da iyi bir şey değil. Fazla kurallar içinde yaşarsanız o da sıkıcı bir şey. Dengede tutuyorum ben.

Sizin için hayattaki en önemli başarı nedir?

Bence, hayattaki en önemli başarı insanın kendisiyle barışık olması. Kendini sevmek, insanları sevmek, sevgi… Sevebildiğiniz sürece her şey size sevgi dolu gelir. Ben karmaya da inanıyorum, “Ne verirsen onu alırsın” durumuna. Bu yüzden iyi insan olmak, sevgi dolu olmak, mutlu insan olmak en büyük başarı galiba.

Hangi tür müzik dinliyorsunuz?

Ben işim gereği her türlü müziği dinliyorum. Şu an zaten hepsi elimizin altında ve hepsine çok kolay ulaşabiliyoruz. Dünyada neler çıkmış, şu anki trendler neler, Türkiye’de neler dinleniyor, hepsini dinliyorum. Ama tabii ki günün farklı saatlerinde. Evimizde de müzik açmayı seviyoruz. Daha sakin şeyler açıyoruz. Bazen çocuk şarkıları açıyoruz ama müzik hayatın her yerinde, her zaman, her saniye var.

Ruhunuzu nasıl dinlendiriyorsunuz?

Ruhumu spor yaparak dinlendiriyorum. Spor yaptığım sıralarda deşarj olduğumu görebiliyorum, düşünüyorum.

Ne tarz giyinmeyi seviyorsunuz?

Günlük hayatımda spor yaptığım için genellikle; spor ayakkabı, tayt, tişört. Bir davete katılmayacaksam günlük giyiniyorum. Onun dışında sahnede şu an Zekiye Karadağ ile birlikte çalışıyoruz. Onun yardımını alıyorum. Birlikte karar veriyoruz. Şu andaki stilimiz biraz şöyle; 2000’lerdeki o renkli, cıvıl cıvıl, içimizi açan kumaşlar, aksesuarlar… 2000’lerdeki o neşeyi biraz geri getirmek istiyoruz. Bir şey moda diye illa onu alıp takmak, kocaman marka çantaları elimde gezdirmek çok benim tarzım değil. Genel olarak da modaya ayak uydurduğumu da söyleyebilirim.

Müzik sektörüne yeni katılanlara neler tavsiye edersiniz?

Müzik sektörüne yeni katılanlara tavsiyem, kendilerini sürekli geliştirmeleri, sürekli yeni şarkılar üretmeleri… Üretim çok önemli şu an. Eskiden biz 4-5 senede bir albüm yapardık ama şu anda iş çok daha çabuklaştı. Devamlı üretmek, olan biteni takip etmek, doğru insanlarla çalışabilmek, sürekliliği yakalayabilmek, sağlıklı kalmak ve iyi düşünebilmek gerekiyor.

Eşinizle tanışma hikâyeniz nasıl oldu?

Bizim ilk tanışmamız yaklaşık 21 yıl önce gerçekleşti. Şaziye’de Kenan’a vokal yaparken Selim ortak arkadaşlarımızla beni izlemeye gelmiş. Arada ayaküstü merhabalaşmıştık ama bir daha karşılaşmadık. Orada içimden bir şeyi bıraktım. Yıllar sonra bir arkadaşımın Instagram hesabında Selim’in de olduğu bir fotoğrafa denk geldim. Tanımadığım kimseyi sosyal medyadan eklemeye çekinirim, aradan üç gün geçti. Dayanamadım ve Selim’i takibe aldım. O da sosyal medyayı sık kullanan biri değilmiş. Önce hayran sayfası zannetmiş ama sonra sayfanın bana ait olduğunu anlamış ve kabul etmiş. ‘Belki kız arkadaşı vardır’ diye rahatsız oldum ama ortak arkadaşımızdan yalnız olduğunu öğrenince mesaj atmaya karar verdim. ‘Size ekleme talebi yolladım ama sonra çok utandım’ diye yazdım. ‘Bir utanmaz varsa o da benim, şeref duyarım’ diye cevap yazdı. Ama orada kaldı. Bir hafta sonra bir mesaj geldi: ‘Bana mesaj atmayacaksan Instagram’ı kapatayım çünkü buralar sensiz çok boş.’ Ardından birbirimizin telefon numaralarını aldık ve hikâyemiz böyle başladı.

Üç yıl aradan sonra çıkardığınız “Kimse Bilmesin” ile tekrar sevenlerinizle buluştunuz. İlgiden memnun musunuz?

“Kimse Bilmesin”i mart ayında çıkarmıştık. Bilal Sonses’in bir şarkısı, söz ve müziği ona ait. Ben yıllar önce almıştım şarkıyı ama şimdiye kısmet oldu. Bence çok güzel bir slow ve bana da çok yakıştığını düşünüyorum. Onun ardından hemen hareketli bir şarkı vermek istedik. Sözleri Gülsen Karatoprak, müziği Volga Tamöz’e ait “Tatlı”yı çıkardık. Gülsen Karatoprak da bir Bodrumlu… Kendisi çok tatlı bir insandır. Bodrum’un bütün güzelliklerini almış bir kadın. Onun sözleriyle birleşti şarkı. Çok güzel bir şarkı ortaya çıktı. Şu an bütün konserlerimizde hep bir ağızdan söylüyoruz. Radyo ve televizyonlarda haftalarca bir numarada kaldı. Yakın zamanda Serdar Ortaç’ın “Heyecan” şarkısına bir klip çekeceğiz. Sonbaharda yine yeni bir şarkı vereceğim. Dinleyenlerle sürekli yeni şarkılar buluşacak.

Bodrum size ne ifade ediyor?

Bodrum benim yarı memleketim de diyebiliriz. Çünkü bir İzmirli’nin Bodrum’da kendini memleketinde hissetmemesi mümkün değil. Herkes gibi ben de Bodrum’u, koylarını, güzelliklerini çok seviyorum. Yıllarca Bodrum’da canlı müzik yaptık. Vokalistlik yaptığım zamanlarda yazları 3 ay Bodrum’da kaldım. Bu yüzden ben de Bodrum’u çok sevenlerdenim.

Bengü’nün EN’leri

• En sevdiği renk: Pudra pembe

• En sevdiği yemek: Balık-Salata

• En sevdiği tatlı: Sufle

• En sevdiği şehir: İzmir

• En sevdiği yazar: Piraye

• En sevdiği kitap: Seyir

• En sevdiği oyuncu: Julia Roberts

• En sevdiği mevsim: Yaz

• En sevdiği gün: Cumartesi

Copyright © Bodrum Dergi | Kaynak belirtilerek alıntı yapılabilir.

Heykeltraş Seda Yaman: "Hayalim, bu yolculuğun kendisi”

Heykeltraş Seda Yaman, büyük şehrin kaotik ortamından kaçıp Bodrum’a sığınanlardan... Seda Yaman, “Henüz 7 yaşındayken bir duvarın üzerine oturup; kırılmış cam parçalarıyla sokaktan topladığım taşları kazıyarak tozlarını çıkartıp sonra da o tozları ıslatıp heykelcikler yapardım... Benim heykelle, çamurla maceram böyle başladı. Şimdi de hurdalıklara gidip enteresan metal ve ahşap parçalar topluyorum. Mümkün olduğunca çok malzeme araştırması, denemesi yapıyorum. O malzemeler mutlaka bir heykelin parçası ya da bana ilham kaynağı oluyorlar. Stresten uzak yaşamak yaratıcılığımı arttırdı. Ben kendi maceramı kovalıyorum. Benim hayalim, bu yolculuğun kendisi” diyor.

Seda Yaman, 1976 yılında İstanbul’da doğdu. Çamurla tanışması henüz çocuk yaşta başladı. Sokakta oynarken taşlardan çıkardığı tozları ıslatıp minik heykeller yaptı…

Tutkusunun peşinde koştu ve Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Bölümü Heykel Ana Sanat Dalı’nı bitirdi. Sonrasında medya sektörüne yöneldi. İlk durağı o dönemler Türkiye’nin “Amiral Gemisi” olarak bilinen Hürriyet Gazetesi oldu. Bir kaç yıl burada Foto Muhabiri olarak çalıştı. Ardından 18 yıl süreyle dergilerde konser ve sahne fotoğrafçılığı yaptı. Bu süreçte çok sevdiği ve okulunu okuduğu seramik ve heykel çalışmalarını da eş zamanlı olarak sürdürdü. İç ve dış mekânlara seramik tasarımlar hazırladı. Bir yandan da seramik öğretmenliği... Özellikle Darüşşafaka Lisesi’nde vermiş olduğu seramik dersleri kendisine mesleki tecrübenin yanı sıra, yurdun dört bir yanından gelen birbirinden yetenekli öğrenciler ile çalışma keyfini de yaşatmış oldu.

"Ben Şehir İçin Yaratılmış Bir Organizma Değilim"

Başta Bodrum olmak üzere yurt içi ve yurt dışından hem özel hem de kurumsal müşterilerine ait çok farklı mekânların dekorasyonları için tasarımlar yapan Heykeltraş Seda Yaman, “Şehir hayatında 34 yıl. Bu seneler boyunca kalabalık, şehir karmaşası ve sonucunda oluşan sebepsiz koşuşturma, hayatın her alanındaki sürekli bir yerlere yetişme hâli benim bir gün ‘Ben şehir için yaratılmış bir organizma değilim’ diyerek arabaya atlayıp Bodrum’a gelmeme sebep oldu. Bodrum’a ilk adım attığımda 3-4 ay kadar bir yelkenlide yaşadım ve neler yapabileceğimi kurguladım. Sonrasında dağın yamacına, küçük bir taş eve yerleşip aynı

mekanda atölyemi de oluşturarak yaşamaya başladım" dedi.

"Heykelle, Çamurla Maceram Çocukken Başladı"

7 yaşındayken sokakta bazı taşları topladığını, sonra bir duvarın üzerine oturur, kırılmış cam parçalarıyla taşları kazıyarak tozlarını çıkarttığını, sonra da o tozları ıslatıp heykelcikler yaptığını anlatan Seda Yaman şunları söyledi: "Benim heykelle, çamurla maceram böyle başladı. Şimdi de hurdalıklara gidip enteresan metal ve ahşap parçalar topluyorum. Mümkün olduğunca çok malzeme araştırması, denemesi yapıyorum. O malzemeler mutlaka bir heykelin parçası ya da bana ilham kaynağı oluyorlar. Çamurla kullanılabilir obje tasarlarken, kendim bir seramik parçayı nerede kullanmaktan keyif alıyorsam o ürünleri yapmayı tercih ediyorum. Şarap bardaklarım da böyle ortaya çıktı. Ek olarak, heykel formları kullanarak oluşturduğum viski karafları ve puro tablaları da var. Benim en büyük tutkum metalle karışık heykeller. Heykellerimde konusuz işleri seviyorum. benim için görsel sanatlar estetik ve teknik konudan bağımsız bir kavram. Çoğunlukla uykudan önce veya rüyamda gözümün önünde tasarımlar beliriyor. ‘aa tamam bu tam yapmak istediğim şey’ diyorum. Kendi anlarımı tasarlıyorum. Önceyi sonrayı değil anları. Bence bu işin en önemli parçası malzeme tanımak ve çok merak. Ürünlerimi kendi mekânlarında barındıranların beğenerek eşsiz bir parçaya sahip olmalarından çok mutlu oluyorum. Örneğin şarap sofralarına estetiği, tasarımı ve özgünlüğü katmak bana büyük bir keyif veriyor. Malzemeyle uğraşmanın her evresi çok enteresan. Her yaptığım çalışmada olasılıkları görmek için sabırsızlanıyorum. Seth Godin’in bana ilham veren bir sözü var; ‘İyi bir iş yapmak sizi mükemmel yapmaz. Sizi mükemmel yapan şaşırtıcılıktır, göze çarpmaktır, sürprizlerle dolu olmaktır, zarif ve dikkate değer olmaktır’ Kesinlikle benim sanattan anladığım tam da bu. Anlayışım gibi yaşıyorum. Bu da sizi ne kadar farklılaştırıyorsa..."

‘Cebimdeki Yabancı’ Filmi ile Şansı Açıldı

Kadrosundaki ünlü oyuncularla yayınlandığı dönemde başarılı bir çıkış yakalayan, “Cebimdeki Yabancı” filminin neredeyse tamamının geçtiği muhteşem yemek masasındaki seramik bardakları da ilgi odağı olmuştu. Belçim Bilgin, Buğra Gülsoy, Şebnem Bozoklu, Leyla Lydia Tuğutlu, Serkan Altunorak, Şükrü Özyıldız ve Çağlar Çorumlu gibi ünlü isimleri bir araya getiren filmde kullanılan bardaklar tasarımcısı Seda Yaman’a da şans getirdi. Ferzan Özpetek’in yapımcılığını üstlendiği film boyunca oyuncuların elinden düşürmediği bardaklar izleyenler tarafından büyük ilgi görmüştü. Filmde kullanılan Sedaceramic bardakları, Bodrum’da yaşayan seramik sanatçısı Seda Yaman’ın “Aşk ve Şarap” koleksiyonunda yer alan ürünlerinden oluşuyor.

O Masada Olmayı Hayal Ederdim

Filmlerini izlemeye başladığından b

eri hep Ferzan Özpetek’in sofrasında olma hayali kurduğunu belirten Seda Yaman, “Yapımcılığını Ferzan Özptek’in yaptığı ‘Cebimdeki Yabancı’ filminde, benim seramik şarap bardaklarım kullanıldı. Dolayısıyla bir biçimde o sofrada bulunmuş oldum. Bu beni çok mutlu etti” dedi.