Tutuklu Ağaç

“yaşamımız boyunca içimizde biriken sırlar zamanla sırtımızda koskoca bir yük oluyor, bu yükün altında eziliyor, hayatımızı karartıyoruz. oysa başka insanlara, hatta hiç tanımadığımız, bir daha görmeyeceğimizi düşündüğümüz insanlara bu sırlarımızı anlatmalı, sırlarımızla onları geçici bir süre de olsa üzmekten çekinmemeli, insanlardan, insanlıktan nefret edecek olmalarına aldırış etmemeli, gerekiyorsa onları derinden yaralamalı sonra da huzur içinde kaldığımız yerden hayatımıza devam etmeliydik.

anlatacağım olay 2009 yılının nisan ayında geçti. tam tarih isterseniz, 20 nisan 2009. olay mahalli; van gölü ekspresi. bu olayı düne kadar tamamen unutmuştum. bana yeniden hatırlatan ve onu yazmaya değer bir hikâye hâline getiren, internette dolanırken bir yabancı dergide gördüğüm fotoğraf ve altındaki haber oldu.

hikâyenin başına, yani 2009 yılına dönersek, istanbul-haydarpaşa’dan bindiğim trende yolculuğum yataklı vagonda başlamış, vagon elektrik sistemlerindeki arıza nedeniyle eskişehir’de trenden ayrılınca kuşetli vagonda devam etmişti. ve ister istemez vatandaştan tecrit edilmiş yataklı vagondaki hayatımdan, trenin doğal ahalisi arasına karışmıştım.

beni altı kişilik kompartımanlardan boş bir tanesi bulunamadığından tek bir yaşlı amcanın seyahat ettiği kompartımana yerleştirdiler. başında kilim desenli el örgüsü beresi, üzerinde eprimiş yine el örgüsü hırkası ile oturan kırlaşmış seyrek sakallı amca, güler yüzle selamladı beni. sırt çantamı üstteki rafa yerleştirip karşısına, pencere kenarına oturdum. hiç tanımadığım insanlar için iyi bir yol arkadaşı olamamışımdır. yolculuklarda hiç konuşkan değilimdir. çok konuşanı da sevmem. allah’tan amca pek konuşkan görünmüyordu. aradan geçen yarım saatte sırf sohbete başlamış olmak için “nereden geliyorsun, nereye gidiyorsun” diye bile sormadı. pencere önündeki açılır kapanır metal rafın üzerinde duran deri kılıfın içinden çıkardığı sigara kağıdına buruşuk elleriyle mahir bir şeklide tütünü yerleştirip sardı, dilinin ucuyla ıslatıp yapıştırdığı mükemmel sigarasını iki parmağı arasına kıstırıp kompartımandan çıkmadan önce “tüttürür müsün bir tane de sen” diye sordu. “yok” dedim, kullanmadığımı söyleyip teşekkür ettim. cevap vermeden sürgülü kapıyı açıp çıktı ve arkasından tekrar sürdü, kapattı. koridorda açık pencere önünde sohbet eden iki jandarma erinin yanında sigarasını yaktı ve dışarı doğru üfürdü ilk dumanını. onu izlemeyi bırakıp sırtımı koridora verdim ve pencereden dışarı bakacak şekilde soğuk deri kanepeye boylu boyunca uzandım. pencereden ardı ardına geçen telefon direkleri ve bembeyaz bulutlar uykumu getirmeye, göz kapaklarımı zorlamaya başlamıştı.

ve sonunda trenin beşik gibi sarsıntısı ve tekerlerin ninni gibi gelen takırtıları arasında uyumuşum. uyandığımda amca cam kenarındaki yerinde oturuyordu ve adeta benimle etmekte olduğu derin bir sohbetin içindeydi. sanki ben uyurken sohbet ediyorduk. daha doğrusu o bana bir şey anlatıyordu ve ben dinliyordum. uykumda! benim uyandığımı görünce devam etti sohbetine. “efendim” dedim uyku sersemliği içinde. “duyamadım” diye yeniledim. “sırlarımız” dedi amca. “hayatımızın önemli olaylarını kendimize ait bir sır olarak saklıyor, buna karşılık önemsiz, saçma sapan, gülünç olaylarını ballandıra ballandıra, uzata uzata herkesle paylaşıyoruz.” diye devam etti.

neden bahsettiğini, bunu nereden çıkardığını, bu konuya nasıl geldiğimizi anlayamamanın verdiği şaşkınlık içinde evet dercesine başımı salladım, dediklerini tasdik ettim. o, devam etti. “yaşamımız boyunca içimizde biriken bu sırlar zamanla sırtımızda koskoca bir yük oluyor, bu yükün altında eziliyor, hayatımızı karartıyoruz. oysa başka insanlara, hatta hiç tanımadığımız, bir daha görmeyeceğimizi düşündüğümüz insanlara bu sırlarımızı anlatmalı, sırlarımızla onları geçici bir süre de olsa üzmekten çekinmemeli, insanlardan, insanlıktan nefret edecek olmalarına aldırış etmemeli, gerekiyorsa onları derinden yaralamalı sonra da huzur içinde kaldığımız yerden hayatımıza devam etmeliydik. hiçbir şey olmamış gibi. sırlarımızı bu insanlara açmaktan sakınmamalı, utanç duygusundan yoksun olmalıydık” dedi ve pencereden dışarı baktı.

düzgünce kurduğu cümleler, meramını anlatmadaki ustalığı ve kullandığı kelimeler karşısında şaşkına dönmüştüm. o anda konuşmakta olduğum amca uyumadan önce gördüğüm amca mıydı, yoksa ben rüyada mıydım ayırdına varamıyordum.

uykunun da verdiği sersemlik içinde bir cevap verip sohbeti anlamlandırmaya çalıştım ve “sırlarımızla hiç tanımadığımız insanların canını sıkmak iyi bir davranış şekli mi” diye sordum. amca soruma cevap veriyormuş gibi değil, monoloğuna devam ediyormuş gibi, “içindeki huzursuzluğu, huzuru yerinde görünen birine bulaştırabilme gücü, her huzursuz insanın elinde tuttuğu bir silahtır” dedi ve devam etti. “içinde ne varsa huzurlu insanın üzerine boşaltır, bir hayatı daha piç etmenin geçici rahatlığı ile baş başa kalırsın. kim bilir belki huzuru yerinde olan insanlar da bir şeylerin yanlış gittiğini, yaşamlarında yanlış bir şeylerin var olduğunu, kendisinin de diğerleri gibi huzursuz olması gerektiğini düşünüyor olabilir” diye sürdürdü konuşmasını. ben de cümlesinin devamını getirdim. “işte artık ona da huzursuz bir birey olarak aralarına katılma şansı verilmiştir. hoş gelmiştir huzursuzluk kardeşliğine!” dedim.

amca gülümseyerek “kapıyorsun işi” dedi. senden iyi bir “anlatıcı” olacak. “anlatıcı mı” dedim. evet dedi “anlatıcı.” olayı yavaş yavaş çözmeye başlamıştım. amcanın bana anlatıp rahatlayacağı, huzur bulacağı ve kendini bir yükten kurtaracağı bir sırrı vardı ve bunu bana anlatacaktı. hiç uzatmadan sordum.

“yani senin de bir sırrın var ve bunu bana anlatıp huzur bulacaksın, öyle mi” dedim. cevap vermeden devam etti. “olay bugün Pakistan toprakları içinde olan Kotal ordu karargâh alanında geçti” dedi. “O zamanlar bu yer ingiliz sömürgesi altındaki hindistan topraklarıydı. senin orada ne işin vardı dersen onu dedelerime sorman gerekirdi. 17 yaşlarımda bir gençtim o zamanlar. ingiliz ordu karargâhında ingilizce de bilen bir yerli olduğumdan getir götür işlerine bakan maaşlı bir eleman olarak çalışıyordum. ceymis adında bir ingiliz subayın emir eri gibi bir şeydim de aynı zamanda. bu ceymis bir gece ayakta duramayacak derecede sarhoş bir şekilde karargâha geldi. bağırmaları, çağırmaları, küfürleri ile tüm karargâhı ayağa kaldırmıştı. aslında tek bir şey söylüyor ve ardından küfrediyordu. ‘tutuklayın bu ağacı!” avluda 6-7 asker ceymis’i zor zapt ediyor, ağacı tutuklayın derken ne demek istediğini anlamıyorduk. sonra biraz sakinleşti ve avlunun ortasındaki tek ağacı işaret ederek ‘bu ağaç yalpalayarak üzerime doğru yürüdü ve beni tehdit etti’ dedi. bir ingiliz subayını tehdit edip üzerine yürüyen bu ağacın tutuklanması gerekmekteydi!

ancak ben, bir emir erinin söylemesi ve yapması gerekeni yapmamış, ağacı hemen tutuklamamış! bunun yerine, “efendim siz oldukça sarhoşsunuz, sizi odanıza götürelim ve yatıralım, yarın gereken neyse yaparız” demiştim. bunu duyan ceymis bana okkalı bir yumruk savurmuş, gözümün üzerine aldığım darbe ile acı içinde kıvranarak yere düşmüştüm. ben yerden zar zor kalkarken askerler ağacı tutukluyorlardı” dedi ve bir sigara daha sarmaya başladı. sigarasını sararken anlatmaya devam etti. “ağaç tutuklandı ve dört beş yerinden toprağa zincirlendi.” hazırladığı sigarayı dudaklarının arasına sıkıştırırken ayağa kalktı ve yukarıdaki raftan küçük çantasını indirdi. tren bu sırada büyük bir sarsıntıyla durdu. koridordan gelen seslerden bir istasyona geldiğimizi anlamıştım. amca, “benim yolculuğum buraya kadar delikanlı, burada iniyorum ben” dedi ve kompartımanın kapısını sürerek dışarı çıktı. ben de arkasından koridora çıktım ve “bu anlattığın başta söylediğin gibi dinleyenin canını sıkacak, anlatıcıyı da rahatlatacak bir sır değil ki, olsa olsa hoş, komik bir anı” dedim.

amca hiçbir şey söylemeden yürüdü ve trenin basamaklarından inerek bir peronu bile bulunmayan istasyonun çıplak, toprak zeminine ayak bastı. ben pencereden kafamı çıkararak ona bakakaldım. birden dönüp pencerenin önüne doğru yürüdü. etrafına şöyle bir bakındı ve bana doğru uzandı. ben de pencereden iyice aşağı doğru sarkarak ona yaklaşmaya çalıştım. amca fısıltı hâlinde bir sesle, “ceymis o gece iki çavuşunun da yardımıyla bana tecavüz etti” dedi. durdu, benim dehşetten donakalmış hâlimden memnun olmuşçasına gülümseyerek devam etti. “ve ben onu, yaklaşık üç ay boyunca yemeklerine azar azar kattığım bir zehirle öldürdüm. tecavüzü bilen en azından üç kişi vardı ama işte bunu, benden başka bilen tek kişi şimdi sensin” dedi.

ben ikinci şokumu yaşarken yüzüne yerleşen huzurlu bir insan ifadesi ile “bir anlatıcı’nın dikkat etmesi gereken en önemli husus şudur; sırrını anlattığı kişinin yanında, onun da kendisine bir sırrını anlatmasına fırsat verecek kadar kalmamak. bu bir alış veriş değildir. bu bir diyalog, bir anlatıcı-dinleyici ilişkisi de değildir. bu bir monologdur. anlatırsın ve gidersin. senin suratındaki bu ifade, anlatıcının ödülüdür” dedi ve dönerek yürümeye başladı.

trenin durduğu istasyon uçsuz bucaksız bir ovanın ortasındaki küçük bir istasyondu. tek bir salondan oluştuğu görünen istasyon binasından başka etrafta görünen tek bir yapı yoktu. çok uzaklarda dağın yamacına yaslanmış silüet hâlinde görünen minaresiz küçük köyden başka. indiği toprak zeminde istasyona doğru yürüdü, camlı kapısını itip içeri girdi ve kayboldu. van’a ulaşana kadar ve oradan geçtiğim iran’da sürdürdüğüm seyahat boyunca aklımdan çıkmayan bu olay beni o zamanlar çok etkilemişti.

işte başta 2009 yılında olan ve benim aklımdan çıkmış gitmiş dediğim bu olayı internette “tutuklu ağaç” başlığı altında görünce yeniden hatırladım. ve amcanın bir hikâyeyle başlayan ve bir sırla biten o gecesi büyük bir anlam kazandı. ve daha da inandırıcı bir hikâye hâline geldi. size de yazabileceğim ciddi bir hikaye. amcanın anlattığı bu hikâye ile haberdeki tarih karşılaştırıldığında amcanın yüz yaşın epey üzerinde olması gerektiği bir teferruat olarak durmakta. bu hikâyenin yazarının alışkın olduğu küçük bir teferruat!“

Şöyle diyordu fotoğrafın altındaki haberde; “Pakistan’da Landi Kotal ordu karargâh alanında, sanki kaçmasını önlemek için yere zincirlenmiş bir banyan ağacı vardır. Bu hikâye, alkol etkisi altındaki James Squid adındaki bir İngiliz subayın, meydandaki balyan ağacının yalpalayarak üzerine doğru yürüdüğünü ve kendisini tehdit ettiğini, bu ağacın tutuklamasını çavuşuna söylemesiyle başlar. Çavuş çaresiz ağacı tutuklar..! ve yere zincirlerle bağlar. Aradan geçen yüzyıldan fazla zamandır ağaç bugün hâlâ zincirli bir hâlde sembol olarak alanda durmaktadır. ve üzerindeki tabelada şu sözler okunmaktadır: “ben tutuklu değilim”

her düşsel öykünün gerçek olduğunu belirtmek moda oldu günümüzde, ama benimki gerçek” diyor borges, kum kitabı öyküsünde. benimki de öyle...

2. “Altın Kalem Ödülleri” Sahiplerini Buluyor

Kitap, kültür ve sanat gazetesi “Book Culture Art Time's”ın bu yıl 2.’sini gerçekleştirdiği “Altın Kalem Ödülleri” 3 Eylül Cumartesi akşamı Mihrabat Korusu’nda düzenlenecek törenle sahiplerine verilecek. Edebiyatın her dalında başarılı yazarların ödüllendirileceği törende Yazar Seda Küçük de “Düş Yakamdan” romanıyla “Romantik Komedi” dalında Altın Kalem Ödülü alacak.

Book Culture Art Time's; popülist kültürün dışında gözden kaçan değerli kalemleri 'Altın Kalem Ödülleri' ile taçlandırıp onları edebiyatseverlerle buluşturmayı hedefliyor. Bu amaçla 2.’si düzenlenen Altın Kalem Ödülleri, 3 Eylül Cumartesi akşamı Mihrabat Korusu’nda gerçekleştirilecek törenle sahiplerini bulacak. Kültür, sanat ve medya dünyasından önemli isimlerin de katılacağı etkinliği Oyuncu Mehmet Er ve Oyuncu-Yazar Mustafa Sefa Güvenir sunacak.

"Gerçek Edebiyat Eserleri Hak Ettiği Değeri Bulamıyor"

Altın Kalem Ödülleri Organizasyon Komitesi Başkanı Serra Erdoğan, etkinliğin kitap okuma alışkanlığı olmayan bir topluma bu alışkanlığı kazandırmak için atılmış bir adım olduğunu belirterek, “Popülist kültürün zaman içinde, edebiyat alanına da yerleşmesi, maalesef ülkemizde olumsuz bir gerçek. Maddesel kaygılar nedeniyle kartelleşmiş yayın sistemi ‘eser ne olursa olsun önce isim’ ilkesiyle hareket ettiğinden, onca gerçek edebiyat eseri hak ettiği değeri bulamamakta ve okuyucusuyla buluşamamakta. Altın Kalem Ödülleri etkinliğimizde, başarılı eserler ortaya koyan yazarlarımızı ağırlayıp onları onore edeceğiz” dedi.

Altın Kalem Ödülleri Genel Koordinatörü Yazar Mustafa Sefa Güvenir de “Kitap okuma alışkanlığında kitap fuarları en etkin yöntem olsa da yeterli değil. Bu konuda çok önemli adımlar atmakta kararlıyız. Bu yolda bizi yalnız bırakmayan herkese teşekkür ediyoruz” diye konuştu.

YAZAR SEDA KÜÇÜK 2018 YILINDA DA "SİYAH GELİNLİK" ROMANI İLE "DRAM ROMAN" DALINDA ALTIN KALEM ÖDÜLÜ'NÜ KAZANMIŞTI.

Romantik Komedi

Altın Kalem Ödülü,

Seda Küçük’ün

‘Siyah Gelinlik’, ‘Yabancı Ses’, 'Yoksul Ruh', 'Öznesi Sen', 'Sarı Yaz' ve “Düş Yakamdan” kitaplarının yazarı Seda Küçük, 'Düş Yakamdan' romanıyla “Romantik Komedi” dalında ödül alacak. Daha önce 'Siyah Gelinlik' romanıyla “Dram Roman” dalında Altın Kalem ödülü alan Yazar Seda Küçük, 2. kez ‘Altın Kalem’ ödülünü almanın kendisini çok mutlu ettiğini belirterek, “Okuyuculardan aldığım olumlu geri dönüşler en büyük ödülüm ama romanlarımın bu tür önemli organizasyonlarda ödüllerle taçlandırılması bambaşka bir motivasyon. Organizasyonda emeğe geçenlere teşekkür ediyorum” dedi.

Yazar Seda Küçük, bu son romanında; kendi hayat yolunu çizmeye çalışan bir kadının; aile, toplum, eş-dost çengeline takılan harika anıları, ciddi ama bir o kadar da komik ve eğlenceli tüm maceralarını anlattığını belirterek şunları söyledi: “Küçükken hepimiz peri masallarıyla büyütüldük. Güzel prenses, kendisini kötülerden kurtaran yakışıklı prens ile evlenir ve sonsuza kadar mutlu mesut yaşarlar. Ama büyüdüğümüzde gördük ki dünya tozpembe değil. Her renk var içinde hatta renksizlik de… Selin’in hikayesi de her kadın gibiydi. Ciddi ama bir o kadar da komik ve eğlenceli. Gözyaşlarıyla, kahkahalarıyla, sevdikleriyle ve sevildikleriyle… Peri masallarına inanan aptal aşık haliyle, ruh eşini yanlış bedenlerde aradı. Ve şimdi biten bir aşkın ardından yeniden ayağa kalkıyor. Peki ama nasıl? Kim bilir belki kitabın içinde sizin de yaşamınızdan kesitler var. Hayatıma giren kaçıkların uzun ve eğitici bir listesini yapabilirim. İyi ki varlar, iyi ki kaçıklar. Onlar sayesinde yıkılmadım, hayattayım.”

Bengü: “Sahnede olmak hayattaki en büyük keyfim”

Bodrum Dergi | Özel Röportaj

Müzikle ilkokul yıllarında, İzmir Devlet Senfoni Orkestrası’nda tanıştı. Başrol oynadığı “Oliver Twist” isimli müzikâl ile henüz çocuk yaşta sahnenin tozunu yuttu ve bu toz onun içine işledi. 1998 yılında Pop Show’98 şarkı yarışmasında 2. oldu. Önünde açılan kapılardan cesurca geçti. Çok çalıştı, çok koştu ve asla yorulmak nedir bilmedi. Önüne çıkan engelleri tek tek aşarak genç yaşta Türk Pop Müziği’nin tam kalbine adını yazdırdı. Onun için uzun ve yorucu bir yolculuktu ama erken yaşta başladığı bu yolculuk, hedefine de genç yaşta ulaşmasına vesile oldu.Müzikseverler onu; insana huzur veren muhteşem sesi, dillerden düşmeyen şarkıları, samimiyeti, nezaketi, duruşu ve örnek kişiliğiyle çok sevdi. İlkokulda başrol oynadığı müzikaldeki küçük kız büyüdü ve bugün milyonların sevgilisi Bengü’ye dönüştü.

“Bu yolculukta aslında birçok şeyi düşe kalka öğrendim. Alanında en iyilerle çalıştım ama çok çalıştım. Çok güzel bir yerde olduğumu düşünüyorum. Bulunduğum yer tabii ki beni tatmin ediyor. Her zaman şarkılarımla anılmak benim hoşuma gidiyor. Yıllardır bunu yapabildim, şükürler olsun ki sadece mesleğimle anılmayı başarabildim” diyor.

2018 yılında hayatında yeni bir sayfa açarak, iş insanı Selim Selimoğlu’yla evlendi. Bir yıl sonra kızı Zeynep’i geçtiğimiz yıl da oğlu Selim’i dünyaya getirerek “Türk Pop Müziği’nin Prensesi” tacının yanına, annelik tacını da takmış oldu. Üç yıl aradan sonra çıkardığı “Kimse Bilmesin” ve “Tatlı” isimli single’larıyla sevenleriyle buluşup, “Hayattaki en büyük keyfim” dediği sahnelere fırtına gibi geri döndü... Ve yine listelere en tepeden giriş yaptı. Bodrum Dergi’nin bu sayısına konuk olan Bengü ile dünü, bugünü ve sahne dışındaki diğer Bengü’yü konuştuk. Keyifli okumalar.

Herkes Bengü’yü şarkıcı kimliğiyle tanıyor. Bir de öteki Bengü var. O nasıl biri. Bize Bengü’yü anlatır mısınız?

Evet tabii ki anlatayım. Yaklaşık 20 senedir bu meslekte olduğum için çok ufak yaşlardan beri aslında herkes beni tanıyor. Onlarla büyüdüm diyebilirim. Şimdi de aynı zamanda bir anneyim ki o da çok kıymetli benim için. İki evladım var. Evde güzel, huzurlu bir hayatımız var. Çoğu zamanımı onlarla geçiriyorum şu anda. Onun dışında spor yapıyorum. Dışarda gördüğünüz Bengü’nün dışında; güzel, hareketli bir hayatım var. Nasıl biriyimdir? İnsanları kırmamaya çalışırım. Kendime iyi bakmaya çalışırım. Mutlu, huzurlu, neşeli biriyimdir aslında. Bu da sanırım uzun yıllardır insanların beni tanıdığı özelliklerim.

1998 yılında Pop Show’98 adlı şarkı yarışmasında ikinci oldunuz. Albüm teklifi üzerine İstanbul’a taşındınız. Üniversite ve albüm çalışmalarını bir arada yürüterek zor olanı başardınız. Şimdi ise milyonların sevgilisi Bengü’sünüz. Bu yolculuk sizin açınızdan nasıl gerçekleşti, geldiğiniz yer sizi tatmin ediyor mu?

Evet uzun bir yolculuktu ama erken yaşta başladığım için kısa zamanda yol aldım belki de… Bu yolculukta aslında birçok şeyi, bir yandan düşe kalka öğrenerek ama şükürler olsun ki çok çalışarak, tecrübeli isimlerle bir araya gelerek, Türkiye’deki en iyi kimse onunla çalışarak, güzel bir uyum içerisinde mesleğimi bugüne getirdim. Evet, tabii ki bulunduğum yer beni tatmin ediyor. Çok güzel bir yerde olduğumu düşünüyorum. En başta her zaman şarkılarımla, ürettiklerimle anılmak benim hoşuma gidiyor. Yıllardır bunu yapabildim, mesleğimle anılmayı başarabildim şükürler olsun ki. Sürekli üretmeye, daha iyi üretmeye, günün getirdiklerine, günün şartlarına, müziğin geldiği noktaya ayak uydurarak, trendleri, yenilikleri kaçırmadan, bazı kurallara saplanmadan açıkçası kendimde de birçok gelişmeyi seyrederek yol almaya devam ediyorum. İnşallah bir bu kadar daha üreterek, çalışarak devam edeceğim.

Bengü’nün bir yanı sanatçı diğer yanı ise eş, anne, evlat ve kardeş… Bunların hepsine birden nasıl yetişiyorsunuz?

Çok haraketli bir yapım var aslında. Her şeye yetişmeye çalışıyorum. Bir yandan işime koşturuyorum, bir yandan çocuklara, eşime ve aileme vakit ayırmaya çalışıyorum. Valla başarıyorum yani… Bence düzenli bir şekilde, kontrollü gittikçe, planlı oldukça, her şeyi başarabiliyorsunuz. Ben de hem çocuklarıma vakit ayırıyorum hem evime… Hepsini bir arada gerçekleştirebiliyorum. Planlı olmak ve çalışkan olmak yeterli.

Hayatı ıskaladığınızla ilgili zaman zaman kendinizi sorguluyor musunuz?

Hayatı ıskaladığımla ilgili hiçbir sorguya girmedim. O gün, o an nasıl yaşamak istiyorsam açıkçası öyle yaşamaya çalışıyorum. Anı yaşamaya çalışıyorum. Önceyi ve sonrayı düşünmeden o saniyenin keyfini çıkartmaya çalışıyorum. Pandemide bile içinde bulunduğumuz durumdan dersler alarak, tamam çok kötü bir dönem geçirdik, hepimiz evlere kapandık, mesleğimizi yapamadık, sevdiklerimize sarılamadık ama o ortamda da mesela daha çok kendi içime dönerek, kendimi başka konularda geliştirerek, çocuklarıma daha da çok vakit ayırarak bunu bir avantaja çevirdim. Hayatı ıskalamamaya çalışıyorum, zaten hayat dolu bir yapım var.

Bir evcil hayvanınız var mı? Varsa onunla ilişkiniz nasıl?

Evet bir Golden Retriever köpeğimiz var ve çok uzun yıllardır bizimle. Allah ömür versin. Biraz yaşlandığı için de üzülmeye başladık. Kızım Zeynep de oğlum Selim de köpekleri ve tüm hayvanları çok seviyor. Onları o şekilde büyütmeye çalışıyoruz. Zeynep’in en yakın arkadaşı evdeki köpeğimiz.

Küresel ısınmayla birlikte doğa, doğal hayat ve dolayısıyla dünyanın geleceği oldukça risk altında. Sizin bu konuyla ilgili düşünceleriniz neler?

Buna şahit olmak çok üzücü. Küresel ısınmanın meydana getirdiği zararları bilerek yaşamak ve bunun önüne geçmeye çalışmak hakikaten zor. Biz neler yapabiliriz? Çevreye daha iyi davranabiliriz. Daha çok ağaçlandırma yapabiliriz. Ağaçlandırma bence insanoğlunun elinden gelen en büyük güçlerden biri. Bunun dışında daha az tüketerek… Hem doğaya hem de hayvanlara zarar veren plastik yerine kâğıt gibi geri dönüştürülebilir maddeleri kullanarak… Elimizden geldiğince buna bir dur dememiz gerekiyor. Dünya çok güzel bir yer. Onu daha kötüye değil, çok daha iyiye götürmemiz gerekiyor. İnşallah herkes bu bilinçle hareket eder.

Hangisi olmak daha zor… Evdeki anne Bengü mü yoksa sahnedeki Bengü mü?

Benim için ikisi de zor değil, ikisi de çok zevkli. Bunu dengede tutarak, ikisinin keyfini birbirine yansıtarak ben daha mutlu oluyorum. Annelik zor diyemem çok güzel çünkü, sahnede olmak hayattaki en büyük keyif aldığım şey. O yüzden ikisi de beni çok mutlu ediyor.

Güçlü olduğunuz taraflarınız ve zayıf bulduğunuz yönleriniz nelerdir?

Güçlü olduğum tarafım kendimle barışık olmam, o beni çok güçlü kılıyor. İnsan kendini sevdiği zaman herkesi seviyor, hayatı seviyor. Herhâlde beni en güçlü kılan özelliğim bu. Kim olduğumun farkına varmak, o anın keyfini yaşayabilmek en büyük özelliklerim. Kırılgan olup, insanları değiştirmeye çalışmak beni çok yoruyor. Çünkü, kimseyi değiştiremiyorsunuz. Herkesi öyle kabul etmek gerekiyor.

Müzik dışında zamanınızı nasıl geçirmeyi seviyorsunuz?

Uzun yıllardır spor yapıyorum. Haftanın dört günü mutlaka spor yapıyorum. Hamileliklerimde de ara vermeden yoga yapmıştım. Şimdi de tekrar spora başladım. Çocuklarla vakit geçiriyorum, onları dışarı çıkarıyorum, parka götürüyorum ve evde mutlaka aktivitelerimiz oluyor. Ofisimizde işlerimi yürütüyorum. Aslında zaman nasıl geçiyor anlamıyorum.

Hayatı planlı mı yaşarsınız yoksa gelişine mi?

Çok sert planlar yapmamak kaydıyla hayatı planlı yaşarım. Yarın ne yapacağımı, kaçta nereye gideceğimi bir gece önceden bilmek isterim ama “3 ay sonra şuraya giderim, şu bileti alayım” diyenlerden de değilim. Çünkü, biraz da bunu yapamamaktan korkarım. Bu yüzden yarın, öbür gün gibi kısa zamanlı planları evet yapmalıyım, mesleğim için de çocuklarım için de mutlaka planlı yaşıyorum.

Özel ve iş ilişkilerinizde kırmızı çizgileriniz var mı yoksa esnek misinizdir?

Kırmızı çizgilerim tabii ki var. İş konusunda disiplinliyim. Saatinde orada olmak, aynı enerjiyi, aynı neşeyi, aynı bağlılığı her seferinde maksimumda tutabilmek. Bunun dışında merhametli bir insan olduğum için yapılan hataları kolay affedebiliyorum. Genel olarak işimde disiplinliyim, kırmızı çizgilerim ve kurallarım var.

Hayat felsefeniz nedir? Hayatla eğlenen bir yapınız mı var yoksa ciddiye mi alırsınız?

Hayat felsefem, anın keyfini çıkartmak. Benim tek kuralım denge. Hayatla çok fazla dalga geçerseniz, ciddiye almazsanız o da iyi bir şey değil. Fazla kurallar içinde yaşarsanız o da sıkıcı bir şey. Dengede tutuyorum ben.

Sizin için hayattaki en önemli başarı nedir?

Bence, hayattaki en önemli başarı insanın kendisiyle barışık olması. Kendini sevmek, insanları sevmek, sevgi… Sevebildiğiniz sürece her şey size sevgi dolu gelir. Ben karmaya da inanıyorum, “Ne verirsen onu alırsın” durumuna. Bu yüzden iyi insan olmak, sevgi dolu olmak, mutlu insan olmak en büyük başarı galiba.

Hangi tür müzik dinliyorsunuz?

Ben işim gereği her türlü müziği dinliyorum. Şu an zaten hepsi elimizin altında ve hepsine çok kolay ulaşabiliyoruz. Dünyada neler çıkmış, şu anki trendler neler, Türkiye’de neler dinleniyor, hepsini dinliyorum. Ama tabii ki günün farklı saatlerinde. Evimizde de müzik açmayı seviyoruz. Daha sakin şeyler açıyoruz. Bazen çocuk şarkıları açıyoruz ama müzik hayatın her yerinde, her zaman, her saniye var.

Ruhunuzu nasıl dinlendiriyorsunuz?

Ruhumu spor yaparak dinlendiriyorum. Spor yaptığım sıralarda deşarj olduğumu görebiliyorum, düşünüyorum.

Ne tarz giyinmeyi seviyorsunuz?

Günlük hayatımda spor yaptığım için genellikle; spor ayakkabı, tayt, tişört. Bir davete katılmayacaksam günlük giyiniyorum. Onun dışında sahnede şu an Zekiye Karadağ ile birlikte çalışıyoruz. Onun yardımını alıyorum. Birlikte karar veriyoruz. Şu andaki stilimiz biraz şöyle; 2000’lerdeki o renkli, cıvıl cıvıl, içimizi açan kumaşlar, aksesuarlar… 2000’lerdeki o neşeyi biraz geri getirmek istiyoruz. Bir şey moda diye illa onu alıp takmak, kocaman marka çantaları elimde gezdirmek çok benim tarzım değil. Genel olarak da modaya ayak uydurduğumu da söyleyebilirim.

Müzik sektörüne yeni katılanlara neler tavsiye edersiniz?

Müzik sektörüne yeni katılanlara tavsiyem, kendilerini sürekli geliştirmeleri, sürekli yeni şarkılar üretmeleri… Üretim çok önemli şu an. Eskiden biz 4-5 senede bir albüm yapardık ama şu anda iş çok daha çabuklaştı. Devamlı üretmek, olan biteni takip etmek, doğru insanlarla çalışabilmek, sürekliliği yakalayabilmek, sağlıklı kalmak ve iyi düşünebilmek gerekiyor.

Eşinizle tanışma hikâyeniz nasıl oldu?

Bizim ilk tanışmamız yaklaşık 21 yıl önce gerçekleşti. Şaziye’de Kenan’a vokal yaparken Selim ortak arkadaşlarımızla beni izlemeye gelmiş. Arada ayaküstü merhabalaşmıştık ama bir daha karşılaşmadık. Orada içimden bir şeyi bıraktım. Yıllar sonra bir arkadaşımın Instagram hesabında Selim’in de olduğu bir fotoğrafa denk geldim. Tanımadığım kimseyi sosyal medyadan eklemeye çekinirim, aradan üç gün geçti. Dayanamadım ve Selim’i takibe aldım. O da sosyal medyayı sık kullanan biri değilmiş. Önce hayran sayfası zannetmiş ama sonra sayfanın bana ait olduğunu anlamış ve kabul etmiş. ‘Belki kız arkadaşı vardır’ diye rahatsız oldum ama ortak arkadaşımızdan yalnız olduğunu öğrenince mesaj atmaya karar verdim. ‘Size ekleme talebi yolladım ama sonra çok utandım’ diye yazdım. ‘Bir utanmaz varsa o da benim, şeref duyarım’ diye cevap yazdı. Ama orada kaldı. Bir hafta sonra bir mesaj geldi: ‘Bana mesaj atmayacaksan Instagram’ı kapatayım çünkü buralar sensiz çok boş.’ Ardından birbirimizin telefon numaralarını aldık ve hikâyemiz böyle başladı.

Üç yıl aradan sonra çıkardığınız “Kimse Bilmesin” ile tekrar sevenlerinizle buluştunuz. İlgiden memnun musunuz?

“Kimse Bilmesin”i mart ayında çıkarmıştık. Bilal Sonses’in bir şarkısı, söz ve müziği ona ait. Ben yıllar önce almıştım şarkıyı ama şimdiye kısmet oldu. Bence çok güzel bir slow ve bana da çok yakıştığını düşünüyorum. Onun ardından hemen hareketli bir şarkı vermek istedik. Sözleri Gülsen Karatoprak, müziği Volga Tamöz’e ait “Tatlı”yı çıkardık. Gülsen Karatoprak da bir Bodrumlu… Kendisi çok tatlı bir insandır. Bodrum’un bütün güzelliklerini almış bir kadın. Onun sözleriyle birleşti şarkı. Çok güzel bir şarkı ortaya çıktı. Şu an bütün konserlerimizde hep bir ağızdan söylüyoruz. Radyo ve televizyonlarda haftalarca bir numarada kaldı. Yakın zamanda Serdar Ortaç’ın “Heyecan” şarkısına bir klip çekeceğiz. Sonbaharda yine yeni bir şarkı vereceğim. Dinleyenlerle sürekli yeni şarkılar buluşacak.

Bodrum size ne ifade ediyor?

Bodrum benim yarı memleketim de diyebiliriz. Çünkü bir İzmirli’nin Bodrum’da kendini memleketinde hissetmemesi mümkün değil. Herkes gibi ben de Bodrum’u, koylarını, güzelliklerini çok seviyorum. Yıllarca Bodrum’da canlı müzik yaptık. Vokalistlik yaptığım zamanlarda yazları 3 ay Bodrum’da kaldım. Bu yüzden ben de Bodrum’u çok sevenlerdenim.

Bengü’nün EN’leri

• En sevdiği renk: Pudra pembe

• En sevdiği yemek: Balık-Salata

• En sevdiği tatlı: Sufle

• En sevdiği şehir: İzmir

• En sevdiği yazar: Piraye

• En sevdiği kitap: Seyir

• En sevdiği oyuncu: Julia Roberts

• En sevdiği mevsim: Yaz

• En sevdiği gün: Cumartesi

Copyright © Bodrum Dergi | Kaynak belirtilerek alıntı yapılabilir.